Συγνώμη, κύριε, τι ζώδιο είστε;

«Νομίζω πως επιτέλους βρήκα την αδελφή ψυχή μου», μου ανακοινώνει με τη χαρά στα δόντια η Κίκη (προσοχή στον τόνο, Κίκη όχι Κική, από το Ευρυδίκη). «Βρήκα τον Ορφέα μου, εκείνον που για χάρη μου θα πήγαινε στον Άδη κι ακόμη παραπέρα».
«Ορφέα τον λένε;» ρωτάω συνεπαρμένη από την καρμικότητα της σύμπτωσης, αν και η πρόθεσή της να τον στείλει αποστολή στον Άδη δεν προδιαθέτει για κάτι καλό, σε ό,τι αφορά εκείνον, βασικά.

«Όχι μωρέ, τρόπος του λέγειν. Βρασίδα».

Σιωπά, λες και περιμένει να πέσω κάτω από τη συγκίνηση. Σαν να μην ξέρει ότι μετά το όνομα, πρέπει να ακολουθήσει η αναφορά ζωδίου, ηλικίας και απασχόλησης.

«Βρασίδα, και…;». Αλλά τι ρωτάω η ανεπίδεκτη, σάμπως οι ιστορίες των καρμικών ερώτων της Κίκης, τόσα χρόνια που την ξέρω, είχαν καμιά εξέλιξη; Έσκαγαν γρηγορότερα κι από σαπουνόφουσκες, από αυτές τις μεγάλες που καλό είναι να μη σου πιτσιλίσουν κανένα μάτι. Γιατί μετά θολώνει και η όραση, οπότε δεν διακρίνεις όχι καρμικό έρωτα, αλλά ούτε νταλίκα στα δυο μέτρα (και ξέρω τι λέω, η Κίκη τράκαρε με μία και επέμενε ότι πριν από δυο δευτερόλεπτα η νταλίκα απλώς δεν υπήρχε). Σαν Ψαρούκλα που είναι όμως, τσιμπάει συστηματικά σε κάθε καινούργια γνωριμία. Κι όλο λέω ότι δεν θα παρασυρθώ κι εγώ από τους ενθουσιασμούς της, αλλά και δεν παύω να ελπίζω ότι θα δούμε με τα μάτια μας κάποιον κάποτε να βρίσκει την αληθινή αγάπη, μετά από μια απίστευτη σειρά γεγονότων με σωστό timing. Και ΔΕΝ θα είναι σε ταινία.

«Και…;» Ξαναρωτάω με συγκαλυμμένη ανυπομονησία, καθώς η άλλη τσεκάρει το κινητό της, σιγά μωρή που χτύπησε και δεν το άκουσες, αφού μπροστά σου το έχεις. Έπειτα, πίνει αργά μια γουλιά από το τσάι της, πράσινο με κατεχίνες που είναι και λιποδιαλυτικό, υποτίθεται.

«Ζώδιο δεν μου λέει. Να το βρω μόνη μου, λέει, αν έχει τόση σημασία για μένα».

«Με τι ασχολείται ξέρουμε;»

«Ούτε κι αυτό μου το λέει. Δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους από τη δουλειά τους».

«Λέει, ή εσύ το λες; Πόσες φορές βγήκατε; Το κάνατε; Πού μένει; Μόνος του; Είναι free κι όχι κανένας λιγούρης παντρεμένος που σ’ το κρύβει;»

«Αυτός. Τέσσερις. Όχι. Δεν ξέρω και δεν έχω ιδέα. Μάλλον ναι, υποθέτω».

Έτσι που απαντάει έχω μπερδευτεί με τη σειρά, αλλά έτσι κι αλλιώς οι απαντήσεις δεν έχουν τίποτα το διαφωτιστικό, όπως και να τις πάρεις.

«Μα καλά, δεν συζητάτε;»

«Αμέ. Έχουμε μοιραστεί πάρα πολλά. Του έχω ανοιχτεί, του έχω μιλήσει για μένα, τον έχω εμπιστευτεί όπως κανέναν μέχρι τώρα…».

Ώπα, Κίκη, φρένο. Οι μισοί πρώην της που ξέρω, έφυγαν με χρόνια ημικρανία από την πολυλογία της, όπως μου εξομολογήθηκαν όσοι απάντησαν στη δική μου αγανακτισμένη ερώτηση «γιατί στη φίλη μου, ρε σκάρτε άντρα;». Οι υπόλοιποι δεν παίρνω όρκο, καθόσον έκτοτε αγνοούνται εντελώς. Επιπλέον η άποψη της Κίκης για το «μοιράζομαι» είναι «εγώ μιλάω, εσύ ακούς – εγώ μαγειρεύω, εσύ τρως (απαίσια μαγείρισσα by the way, αλλά τέλεια η διακόσμηση στα πιάτα) –εγώ τα κάνω καλλιγραφία κι εσύ βγάζεις φίδια από τρύπες». Το μοιράζομαι συνίσταται απλώς στο ότι είμαστε δύο στον χώρο, διότι ένας μόνος του τι να μοιραστεί;

«Και εσύ του τα είπες όλα, έτσι; Του έδωσες και γραπτό βιογραφικό με συνημμένο το Ε9 σου; Φωτογραφίες από τα βαφτίσια σου έδειξες; Κι αυτός;»

«Με ακούει», απαντά η Κίκη εκστασιασμένη, αγνοώντας παντελώς την ειρωνεία. «Ακούει, κι αυτό μου αρκεί…»

«Ο Ορφέας ο αληθινός δεν άκουγε μόνο. Έπαιζε και καμιά μουσική να ευχαριστηθεί ο σύμπας. Ο Βρασίδας μούγκα; Τουλάχιστον παίζει καμιά κιθάρα, έστω μπαγλαμαδάκι που είναι και στα πάνω του τώρα…».

Τσάμπα πάνε οι πνευματώδεις μπηχτές μου. Η άλλη στον κόσμο της. «Δεν βιάζομαι. Τον μαθαίνω σιγά σιγά, τον ανακαλύπτω μέσα από το σμίλευμα που κάνει ο χρόνος στη σχέση, φέρνοντας το αντάμωμα των ψυχών…».

Ή με δουλεύει ή οι τόσοι τόμοι ροζ λογοτεχνίας που έχει καταβροχθίσει της έκαψαν μερικές φλάντζες, για να το πω κι εγώ έτσι ποιητικά.

«Όμως ξέρεις», συνεχίζει, «δεν λέω πως δεν με γοητεύει το μυστήριο, αλλά το ζώδιό του θα ήθελα να το ήξερα».

«Κι από μένα τι θες;».

«Θα σ’ τον γνωρίσω μπας και το μαντέψεις».

«Και τι θα παριστάνω, τη Βλαχοπούλου ως μέντιουμ Μπιμπίδου, ‘‘τώρα βυθίζομαι, ρίξε κι άλλο κατοστάρικο’’;».

«Έλα τώρα, αφού όλους τους πετυχαίνεις».

«Άμα μου πούνε πότε έχουν γενέθλια, χαλαρά».

Το θέμα με την Κίκη είναι ότι, με έναν Ερμή διδυμήσιο, από δω θα το φέρει, από κει θα το πάει, εντέλει θα σε πείσει. Εμένα πάντως με τουμπάρισε, και δεν είμαι κι εύκολη περίπτωση. Είχα και μια περιέργεια να δω τον Ορφέα-Βρασίδα. Οπότε κανονίσαμε κάτι συνταρακτικά πρωτότυπο και καθόλου στημένο. Θα τον πήγαινε για καφέ στην πλατεία κι εγώ εν-τε-λώς τυχαία θα περνούσα απ’ έξω. Πάλι καλά, γιατί η αρχική της έμπνευση ήταν να τον πάει στην ταράτσα του Public, ένεκεν η θέα και το βιβλιοφιλικό concept, και πώς εγώ θα διάβαινα κατά τύχην απ’ όξω; Η Cat Woman θα ήμουνα που βγήκε σεργιάνι στις στέγες;

Και να ’μαστε λοιπόν, το ζεύγος στο προκαθορισθέν σημείο, σε τραπέζι με θέα ώστε και να βλέπουν και να φαίνονται από τον δρόμο, κι εγώ να παίζω τον ανύποπτο διαβάτη. Να μην περιγράψω τώρα το χαζοχαρούμενο, αντάξιο Χρυσού Βατόμουρου ρεσιτάλ ηθοποιίας και των δυο μας, βρε, βρε, κάτι συμπτώσεις, κάτσε μαζί μας να πιεις κάτι. Όχι, θα περάσω κατευθείαν στον Βρασίδα, αφού πρώτα διερωτηθώ με πόνο, μα πού τους βρίσκει αυτό το κορίτσι;

Περιγραφή: Μαλλί αλογοουρά-ποντικοουρά, με πανικόβλητη ισπανική υποχώρηση στο μέτωπο και τους κροτάφους. Μύτη αετίσια, χείλη παπίσια σαν της Βανδή σε φωτογράφιση, μάτια βοδίσια, και λίγο από γαλοπούλα στο προγούλι. Συμπληρώνοντας όλο αυτό το ζωικό βασίλειο στη φάτσα του, δυο φώκιες κυλιούνται χαρούμενες πάνω στο στομάχι του, διακοσμώντας το μπλε-μαρέν t-shirt του. Α, να μια ένδειξη. Οικολογοζωόφιλος, μήπως Τοξότης ή Υδροχόος; Καθιστή τον περιεργάζομαι πιο αναλυτικά, από χαμηλότερο επίπεδο. Και σημειώνω ακόμα: Σκουλαρίκι στο φρύδι (μα, τα φοράνε ακόμα;). Γυαλί ηλίου κρεμασμένο στη λαιμόκοψη του μπλουζακίου, που είναι και V (ανατριχιάζω με το ντεκολτέ, αλλά και υποσημειώνω πως οι Σκορπιοί έχουν κόλλημα με το γυαλί ηλίου και θέλουν να το έχουν πάντα κάπου πρόχειρο). Θα του ταίριαζε μια μηχανή (κάνοντάς μου κάτι σε Κριό), αλλά κράνος να σέρνεται πουθενά εκεί γύρω δεν βλέπω. Μαζεύω μανιωδώς στοιχεία για τη σημειολογική μου ανάλυση, ενώ κάτι μέσα μου λέει πως χαμένα θα πάνε, γιατί δεν το βλέπω να φτουράει το πράγμα. Όμως το υποσχέθηκα και έναν Ιχθύ δεν τον απογοητεύεις χωρίς συνέπειες ολέθριες για την ψυχική σου ηρεμία. Έτσι, μπαίνω κατευθείαν στο ψητό, για να μην κωλυσιεργούμε.

«Εσύ Βρασίδα με τι ασχολείσαι, είπαμε;» ρωτάω με τρόπο.

«Δεν είπαμε», λέει εκείνος. «Αλλά είμαι blogger».

«Επαγγελματικά, εννοώ», επιμένω εγώ.

«Είμαι blogger», ξαναλέει κάπως έντονα (σπάστηκε, Κριός μήπως;) «Ξέρεις τι είναι, δεν ξέρεις;» (Προσβολή Σκορπιού). «Κι αυτό επάγγελμα θεωρείται. Απλώς πιο σύγχρονο. Ο κόσμος προχωράει». (Υδροχόος;)

«Και τι θέματα έχεις στο blog;»

«Λίγο απ’ όλα». (Α, Δίδυμος). «Αυτά που μας κρύβουν τα ΜΜΕ» (Σκορπιός, τρεις βαθμοί). «Αλλά και θέματα περιβάλλοντος, ακτιβισμού» (κι άλλος Υδροχόος), «ταξίδια έξω από το συνηθισμένο» (πάμε πάλι προς Τοξότη) «και εναλλακτική ιατρική» (πάρε κι ένα Παρθένο) «και μεταφυσικά θέματα» (Ιχθύς; Τον βλέπω και κάπως χύμα…) « Έχω σκοπό να δημιουργήσω μια τεράστια βάση δεδομένων, γιατί υπάρχουν πολλά παρόμοια blogs» (Αιγόκερως, ανταγωνιστικός) «αλλά το δικό μου θα είναι το καλύτερο» (Κριός, αλλά και Λέων, οφείλω να παραδεχτώ).

Πάααρα πολύ ωραία. Έχουμε καλύψει τα τρία τέταρτα του ζωδιακού. Θα το πάρω ανάποδα. Δεν έχω Ταύρο, Καρκίνο, Ζυγό. Κάτι είναι κι αυτό.

«Αλλά και θέματα γκουρμέ διατροφής στο πλαίσιο του υγιεινού», συνεχίζει ακάθεκτος ο πρώην βουβός Βρασίδας, που ή βρήκε το θέμα που τον παθιάζει ή τον ακούνε επιτέλους χωρίς να τον διακόπτουν και μάλιστα εις διπλούν. Παραδόξως και ανησυχητικώς η Κίκη έχει καταπιεί τη γλώσσα της. «Η διατροφή πρέπει να είναι απόλαυση», συνεχίζει ο Βρασίδας προσθέτοντας την εσάνς από Ταύρο που μου έλειπε, «και το υγιεινό» (πάλι ο Παρθένος) «δεν πρέπει να υποσκελίζει το νόστιμο» (ο Ταύρος κέρδισε έναν ακόμη πόντο). «Άλλωστε η πράξη του φαγητού μας επιστρέφει στη μήτρα και μας ξαναδίνει την αρχέγονη ασφάλεια» (ώπα κι ο Καρκίνος, κερασάκι στη διδυμήσια ρητορική έξαρση ) «και…»

Μα δεν αντέχω πια.

«Αλήθεια, τι ζώδιο είσαι;» τον διακόπτω χωρίς περιστροφές, αποφασισμένη, αν μου πει την παπαριά να μαντέψω, ότι θα τον πιάσω από τον λαιμό και θα τον ταρακουνήσω μέχρι να ομολογήσει.

«Ζυγός. Δεν μου φαίνεται, ε;» έρχεται η απόκριση.

«Από πού κι ως πού;» πετάγεται η Κίκη σαν να της πάτησε ελέφαντας τον κάλο.

«Αποκλείεται. Ζυγό έχω εγώ ωροσκόπο». Μια αγανάκτηση, λες και της κλέψανε το copyright.

«Ναι, δεν μου φαίνεται», επαναλαμβάνει ο Βρασίδας με ύφος τόσο ενοχικό σαν να αποκαλύφθηκε μόλις ότι στο υπόγειο του σπιτιού του καλλιεργεί χασίς με ειδικές λάμπες, ενώ ταυτόχρονα τυπώνει πλαστά χαρτονομίσματα και συνάμα φυλάει την τεμαχισμένη γυναίκα του στον καταψύκτη.

Η Κίκη είναι η προσωποποίηση του απόλυτου ξενερώματος. Καθώς δηλώνω ότι εγώ πρέπει να πηγαίνω, ξαφνικά θυμάται (βραβείο Χρυσού Βατόμουρου, δεύτερη απονομή μέσα σε μισή ώρα) ότι έχει αφήσει ανοιχτή την μπαλκονόπορτα, για να μη σου πω και τη βρύση στο μπαλκόνι εκεί που πότιζε, που δεν είναι σίγουρη, αλλά πάντως για την μπαλκονόπορτα χίλια τα εκατό.

«Καλέ», της λέω καθώς ξεμακραίνουμε με συγκρατημένη βιασύνη, «τίποτα καλύτερο δεν βρήκες να πεις; Πού να σε πιστέψει ο άνθρωπος;»

«Σκασίλα μου. Άσε με, χαλάστηκα. Δεν νομίζω να τον ξαναδώ. Είπα να αγνοήσω το γεγονός της κακογουστιάς στο ντύσιμο και των κουσουριών στην εμφάνιση… Που ναι, τα είχα προσέξει, μη με κοιτάς έτσι. Υπήρχε όμως η έξαψη της ανακάλυψης, και η καρμικότητα που σου έλεγα. Αλλά δεν μπορεί να είναι Ζυγός αυτό το πράμα, μην αρχίσω να τραβάω τις κοτσίδες μου τώρα…»

«Που δεν έχεις κοτσίδες, βασικά».

«Αλλά κι εσύ, βρε παιδάκι μου, μισές δουλειές κάνεις. Ρωτάς που ρωτάς, δεν μάθαινες και κανέναν ωροσκόπο, κάνα Άρη, Ερμή, Αφροδίτη, Κρόνο, να μας φύγει η περιέργεια;»

Έχε χάρη που ως ανώτερος άνθρωπος αγαπάω τους φίλους μου με τα ελαττώματά τους. Αυτό μόνο έχω να πω. Τι ζώδιο είμαι; ΕΝΑ είναι το ζώδιο, παιδιά, Λιοντάρι, φυσικά!!!