Τα ζώδια στο Πασχαλινό τραπέζι! (διήγημα)

Πρωταγωνιστούν:

• Εγώ - Ζυγός
• Χάρης - Λιοντάρι
• Άννα - Σκορπιός
• Βλάσης - Δίδυμος
• Δήμητρα - Ιχθύς
• Αχιλλέας - Αιγόκερως

Τα ζώδια και η τέχνη του ψησίματος!

Να κάτι που δεν λείπει σχεδόν από κανέναν: η άποψη, ή ακόμα πιο σωστά η αποψάρα. Και το πασχαλινό τραπέζι είναι η καλύτερη περίσταση να αποδειχθεί αυτό, μέσα σε ένα πνεύμα σύμπνοιας και συνεργασίας, που δένει τις σχέσεις των ανθρώπων σταυροκόμπο.

Έχω, ας πούμε, τώρα εγώ καλέσει τον Χάρη (Λιοντάρι με ωροσκόπο Ταύρο) και ελπίζω μάταια να μην μου το παίξει ειδήμων, και μάλιστα δίνοντας εντολές, λες και είναι ο Τζέιμι Όλιβερ στο ιδιόκτητο εστιατόριό του. Διότι εγώ είμαι Ζυγός, ζώδιον ευγενές και διπλωματικό, και προπαντός σαν οικοδέσποινα ό,τι πιο φιλόξενο. Με μια άλφα, και βήτα μπορώ να σου πω, ικανότητα στα μαγειρικά. Αλλά ο Χάρης δεν καταλαβαίνει Χριστό.

Ποία η θέσις μου λοιπόν; Θα του φέρω εντέλει καμιά σαλατιέρα στο κεφάλι; Ή θα έχω φροντίσει από πριν να καλέσω για αντιπερισπασμό την Αννούλα, κουκλάρα και καλό κορίτσι κατά βάθος; Βέβαια από τότε που χώρισε, η Άννα έχει ένα θεματάκι. Όπου αρσενικός, να η τέλεια ευκαιρία για να βγάλει το άχτι της για τα δικά της. Μια και μόνη λέξη θα πω: Σκορπιός. Κατάλαβες τώρα.

Φυσικά δεν μπορεί να λείπουν ο Βλάσης και η Δήμητρα. Δίδυμος αυτός, Ιχθύς εκείνη, και πώς κάνουν χωριό μαζί μη με ρωτάς. Ίσως επειδή ο Βλάσης μιλάει συνέχεια και η Δήμητρα καταφέρνει να δίνει την εντύπωση ότι τον παρακολουθεί προσεκτικά. Και μετά κάνει ένα άσχετο σχόλιο που δείχνει ότι είχε εντελώς αλλού το μυαλό της. Τύπου: «Ααα, δεν σου είπα… Έβλεπα χτες μια ταινία με κάτι Βίκινγκς…» και λοιπά.

Και φτάνουμε στη μεγάλη στιγμή όπου το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή. «Από δω η Άννα, Άννα να σου συστήσω τον Χάρη». Η Άννα τον κόβει πατόκορφα και αρχίζει να ακονίζει τα νύχια της. Είναι σαν να σκέφτεται με ένα μπαλονάκι καρτούν πάνω από το κεφάλι της: «Τι θα φάμε σήμερα; Αγοράκι που πουλάει γοητεία, τέλεια».

Ο Χάρης σαν πεινασμένο λιοντάρι έχει κατευθυνθεί προς τη μεριά της σούβλας. Παρατήρηση πρώτη: «Πώς το δέσατε έτσι το αρνί;». Ο Βλάσης μυρίζεται σύρραξη και με άδολη διδυμίσια περιέργεια τρέχει να πιάσει θέση στην πρώτη σειρά.

Εδώ θα πρέπει να προστεθεί μια πληροφορία. Το αρνί το αγόρασε ο καλός μου, που σαν γνήσιος Αιγόκερως φρόντισε για την οικιακή οικονομία μας, βρίσκοντας στο σούπερ-μάρκετ ΤΗΝ ευκαιρία. «Τέσσερα ευρώ το κιλό», ανακοίνωσε περήφανα φέρνοντας ένα κατσιασμένο κάτι τις, που θα μπορούσε και να είχε πέσει θύμα τροχαίου. Αλλά είπα να μη γίνει θέμα, σε αντίθεση με τον Χάρη που σχολιάζει: «Σίγουρα είναι αρνί τούτο δω; Σαν πυροβολημένος λαγός μοιάζει».

«Χαχα, ξεκαρδιστήκαμε», σχολιάζει ειρωνικά η Αννούλα. Ωραία ξεκινάμε.

Μάλλον θα πρέπει να τους έχω από κοντά με ένα πυροσβεστήρα υπό μάλης. Συνάμα ο Βλάσης προτείνει να μας φτιάξει την κα-τα-πλη-κτι-κή του σαλάτα, που θα πάθουμε πλάκα. Ρωτάει αν έχω χουρμάδες (όχι), τρίμμα καρύδας (επίσης όχι) και μύδια (ευτυχώς και πάλι όχι). Εγκαταλείπει τη φρικαλέα έμπνευσή του και συμβιβάζεται με το να κόψει μια κλάσικ μαρουλοσαλάτα. Παρακαλώ και τη Δήμητρα να ρίξει μια ματιά στις πατάτες στο φούρνο, για να μην απομακρυνθώ από την εμπόλεμη ζώνη.

Στο μεταξύ ο Αχιλλέας, ο Αιγόκερως της καρδιάς μου που λέγαμε, ετοιμάζεται να παίξει κουτουλιές με τον Χάρη, υπερασπιζόμενος την ποιότητα και του αρνιού και της στήριξής του στη σούβλα. Η Άννα σχολιάζει το «πώς εσείς οι άντρες είστε ικανοί να τρώγεστε σαν τα κοκόρια για τα πάντα. Αλλά βέβαια, ο καθένας προσπαθεί να καλύψει τα κενά του όπως μπορεί».

«Τι εννοείς;» ο Χάρης αγριεμένος.

«Αννούλα», εγώ, «μήπως να πας να δεις αν χρειάζεται καμιά βοήθεια ο Βλάσης με τη σαλάτα;»  Ωραία, η Άννα βρέθηκε προσωρινά σε απόσταση ασφαλείας.

Επόμενο θέμα του Χάρη: τα κάρβουνα δεν έχουν κάψει καλά.

«Έτσι λες;» Ο Αχιλλέας αρπάζει το οινόπνευμα.

«Μηηη», φωνάζω, αλλά είναι αργά. Μια θριαμβευτική φλόγα σαν ηλιακή έκλαμψη υψώνεται και καψαλίζει το αρνάκι.

Η Άννα ξαναβγαίνει. «Ποια σαλάτα; Ο Βλάσης μιλάει στο κινητό και το μαρούλι είναι ολομόναχο, ανέγγιχτο και πικραμένο. Επίσης μυρίζει σαν κάτι να καίγεται».

«Δυνάμωσα τον φούρνο», παρεμβαίνει η Δήμητρα, «Πρόσθεσα και λίγο αλάτι στις πατάτες. Νομίζω πως δεν είχες βάλει».

Και όμως. Είχα βάλει. Χριστέ μου αναστημένε, λες και γυρίζουμε ταινία με τον Μίστερ Μπην. Οι δυο μονομάχοι προσπαθούν κακήν κακώς να σηκώσουν τη σούβλα από τις φλόγες. Τρέχω στην κουζίνα, όπου οι πατάτες έχουν αποκτήσει όμορφα καφετιά περιγράμματα. Απ’ έξω καμένο, από μέσα άψητο, ο τέλειος εξτρήμ συνδυασμός. Αρπάζω το μαρούλι να το κόψω, ενώ σκέφτομαι πόσο επικίνδυνα είναι αυτά τα μεγάλα μαχαίρια σε κάτι τέτοιες στιγμές, ακόμα και για μια Ζυγό. Ιδίως αν έχει Άρη στον Κριό στον γενέθλιο αστρολογικό χάρτη, αν με εννοείτε.

Εμφανίζεται ο Βλάσης, ο οποίος κουβεντιάζει αμέριμνος στο κινητό. «Μισό», κάνει στον συνομιλητή του. «Θα την κόψω εγώ τη σαλάτα, δεν είπαμε;» μου λέει. Και απλώς γυρίζει την πλάτη και απομακρύνεται, συνεχίζοντας την κουβέντα. Περαστικός ήταν.

Έξω οι άντρες προσπαθούν να περισώσουν το κρεατικό και την τιμή τους ως ψήστες. Η Άννα, με σταυρωμένα χέρια, παρακολουθεί σχολιάζοντας. Πιάνω τη φράση «πειράζει να σας τραβήξω βιντεάκι και να το ποστάρω στο facebook;» Δεν περιμένει απάντηση και παίρνει το κινητό.

«Μην το διανοηθείς», μουγκρίζει ο Χάρης.

«Γιατί καλέ;» κάνει αθώα εκείνη και αρχίζει να τραβάει. Ωραία. Φαντάζομαι τηλεοπτικά συνεργεία στην αυλή μου και ρεπόρτερ να τσιρίζουν: «Ναι, κυρίες και κύριοι, εδώ έγινε το άγριο φονικό ανήμερα του Πάσχα».

Ξαφνικά διαπιστώνω ότι δεν με νοιάζει πια. Ας γίνει ό,τι θέλει. Έκανα μέσα μου την υπέρβαση. Ας είναι φλαμπέ και λύσσα οι πατάτες. Ας είναι το αρνάκι σόλα. Κι ας αναφωνήσει η Δήμητρα αθώα, «Ααα, δεν σας το είπα… έγινα χορτοφάγος».

Αλλά μια μικρή ρεβάνς θα μου επιτρέψετε να την πάρω, γιατί έχω κι εγώ ένα σκορπιουδάκι για ωροσκόπο μου.

Φτάνει η ώρα να λάβει τέλος αυτό το υπέροχο γεύμα. Η Άννα έχει έρθει με ταξί. «Χάρη», λέω γλυκά, «μήπως να πήγαινες την Αννούλα μας σπίτι της; Στον δρόμο σου είναι». Ο Χάρης δεν μπορεί να μην περαστεί για τζέντλεμαν, έστω κι αν κόντεψαν να φαγωθούν. Θα κάνει και φιγούρα με την τζιπούρα. Χε χε, ωραία θα περάσετε, πουλάκια μου.

Περνάει μια μέρα. Κι άλλη μέρα. Την τρίτη μέρα, τηλέφωνο από Άννα. «Ξέρεις, ο Χάρης τελικά δεν είναι τόσο σπαστικός. Ε, χμ… Μάλλον τα βρήκαμε μεταξύ μας. Άντε, σε κλείνω τώρα.. ναι, είναι εδώ…»

ΟΚ. Θα χαρώ με τη χαρά των φίλων μου. Κι ας μου κάνανε το τραπέζι από πασχαλινό, καλοκαιρινό.