Οι σχέσεις, τα ζευγάρια και τα ψυχολογικά παιχνίδια που παίζουν μεταξύ τους

Οι άνθρωποι στις μεταξύ τους σχέσεις παίζουν διάφορα ψυχολογικά παιχνίδια, που μοιάζουν αρκετά με αυτά που παίζονται στις κοινωνικές συγκεντρώσεις: την ντάμα, τη μονόπολυ, το πόκερ.  Όλα τα παιχνίδια έχουν μια αρχή, μια δοσμένη σειρά κανόνων και μια τελική κατάληξη. Τα ψυχολογικά παιχνίδια ωστόσο έχουν κι άλλους, κρυφούς σκοπούς. Δεν τα παίζει κανείς μόνο για να διασκεδάσει!

Τι είναι τα ψυχολογικά παιχνίδια;

O Eric Berne ορίζει το ψυχολογικό παιχνίδι σαν «μια επαναλαμβανόμενη σειρά επιφανειακά λογικών συναλλαγών, με κάποια κρυμμένα κίνητρα ή, πιο απλά, σειρές συναλλαγών που κρύβουν μέσα τους κάποια μπλόφα».

Για να θεωρήσουμε τις συναλλαγές σαν παιχνίδια πρέπει να περιέχουν τρία στοιχεία:

1. Μια σειρά από συμπληρωματικές συναλλαγές, που είναι παραδεκτές στο κοινωνικό επίπεδο.

2. Μια υστερόβουλη συναλλαγή, που αποτέλεσε το κρυφό μήνυμα του παιχνιδιού.

3. Ένα προβλεπόμενο κέρδος, που κλείνει το παιχνίδι και που αποτελεί και τον πραγματικό σκοπό του.

Τα παιχνίδια εμποδίζουν τις τίμιες, στενές και ανοιχτές σχέσεις ανάμεσα στους παίχτες. Ωστόσο οι άνθρωποι παίζουν, γιατί γεμίζουν τον καιρό τους, κερδίζουν την γενική προσοχή, ενισχύουν τις πρώιμες γνώμες τους για τον εαυτό τους και τους άλλους και επιβεβαιώνουν την πίστη τους πως όλα είναι μοιραία.

Τα ψυχολογικά παιχνίδια τα παίζουν οι άνθρωποι για να κερδίσουν, αλλά αυτός που ζει τη ζωή του παίζοντας παιχνίδια δεν ανήκει στους κερδισμένους. Μερικές φορές μάλιστα, οι άνθρωποι κάνουν τους χαμένους, για να κερδίσουν το παιχνίδι. Για παράδειγμα, σ' ένα παιχνίδι όπως το «κλώτσησέ με» ο παίχτης προκαλεί κάποιον άλλον να τον μαλώσει:

Μαθητής: χτες το βράδυ άργησα να γυρίσω σπίτι και δεν έχω ετοιμάσει την εργασία μου (υπαινιγμός: είμαι κακό παιδί, κλώτσησε με).

Δάσκαλος: Κρίμα. Δεν μπορώ να σου δώσω άλλη προθεσμία (υπαινιγμός: Ναι, είσαι κακό παιδί, πάρε την κλωτσιά σου).

Το κάθε παιχνίδι έχει μια πρώτη κίνηση. Ορισμένες απ' αυτές τις πρώτες κινήσεις δεν είναι λεκτικές: γυρίζουμε την πλάτη, φλερτάρουμε με μια κίνηση του ματιού, κουνάμε απειλητικά το δάχτυλο μας, βροντάμε την πόρτα, μπαίνουμε με λασπωμένα παπούτσια στο σπίτι, παίρνουμε θλιμμένο ύφος, δεν μιλάμε.

Διάφορες άλλες πρώτες κινήσεις συνίστανται σε λεκτικές δηλώσεις όπως «Δεν είναι φοβερό να σου φέρεται με αυτό τον τρόπο;», «Σε κατηγορεί, θα τον αφήσεις έτσι;»

Συνηθισμένα ψυχολογικά παιχνίδια στις σχέσεις ζευγαριών

Ο «Σαματάς», ένα διαδεδομένο ψυχολογικό παιχνίδι.

Το αγαπημένο παιχνίδι του Κώστα και της Μαρίας ήταν ο Σαματάς. Ήξεραν κι οι δυο την πρώτη κίνηση του παιχνιδιού έτσι μπορούσαν να τ' αρχίσουν κι οι δυο. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο. Εχθρική απομάκρυνση για να αποφύγουν την επαφή. Το κέρδος που αποκόμιζαν από το παιχνίδι ήταν η αποφυγή της οικειότητας.

Για να στήσουν το παιχνίδι τους προκαλούσαν τον άλλο με μια σιωπηλή συμπεριφορά, όπως τα μούτρα, την απόσυρση ή τον εκνευρισμό. Όταν ο συμπαίκτης είχε πια «πιαστεί» στο παιχνίδι ξεκινούσαν:

Μαρία: (Αρχίζει να κάνει μούτρα και να καπνίζει απανωτά με θεατρικές κινήσεις).

Κώστας: Τι συμβαίνει; Έχεις κάτι;

Μαρία: Να μην σε νοιάζει!

Κώστας: (Φεύγει για να βρει τους φίλους του).

Μαρία: (Ξεσπάει σε θυμό όταν γυρίζει αυτός. Ακολουθεί ένας μακρύς καυγάς με κατηγορίες. Η πληρωμή φτάνει όταν η Μαρία βάζει τα κλάματα, τρέχει στην κρεβατοκάμαρα και βροντάει την πόρτα. Ο Κώστας πάει να πει ένα ποτό. Δεν κάνουν καμία άλλη επαφή αυτό το βράδυ).

Όταν το παιχνίδι το ξεκινάει ο Κώστας τα πράγματα πάνε ως εξής:

Κώστας: (Ετοιμάζει ένα ποτό για τον εαυτό του, μπαίνει στο γραφείο και κλείνει την πόρτα)

Μαρία: Γιατί δεν μου έφτιαξες κι εμένα ένα ποτό; Έχεις κάτι;

Κώστας: Δεν μπορώ να μείνω ούτε ένα λεπτό μόνος μου.

Μαρία: Αν θέλεις να μείνει μόνος σου να φύγω! (Η Μαρία βγαίνει για ψώνια αγοράζει ακριβά πράγματα και γυρίζει φορτωμένη με πακέτα.)

Κώστας: (Ξεσπάει σε θυμό λέγοντας πως είναι σπάταλη. Το παιχνίδι κλείνει ολόκληρο τον κύκλο του, όταν εκείνη φεύγει έξω φρενών κι εκείνος στρώνει να κοιμηθεί στο γραφείο του).

Τα παιχνίδια είναι συνήθως επαναλαμβανόμενα. Οι άνθρωποι συχνά λένε τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο και μόνο ο τόπος αλλάζει.

Ψυχολογικά παιχνίδια με συγκεκριμένους ρόλους

Ο ψυχίατρος Eric Berne γράφει ότι σε οποιαδήποτε ανθρώπινη συνδιαλλαγή στην οποία παίζονται παιχνίδια συναντάμε τρεις κύριους ρόλους: Τον Εισαγγελέα, το θύμα, τον Σωτήρα.

Σύμφωνα με τον Berne, ο καθένας μας ζει ένα σενάριο ζωής, το οποίο διδάχθηκε μέσα στην οικογένεια του. Όταν μεγαλώσουμε, ψάχνουμε να βρούμε τους ανθρώπους που παίζουν ρόλους που να ταιριάζουν στο σενάριο μας αυτό.

Παράδειγμα: Ο Γιώργος συζούσε με την Ελένη. Η Ελένη δεν συμμετείχε με κανένα τρόπο στη συντήρηση του χώρου που ζούσανε. Ο Γιώργος  όταν ερχόταν από το γραφείο του καθάριζε το σπίτι, έπλενε τα πιάτα και γενικά έκανε όσες δουλειές χρειάζονται για να είναι ένα σπίτι καθαρό.

Κάποτε έφθασε στα «όριά του» και χώρισε. Πριν χωρίσει όμως γνώρισε την Κατερίνα και είχε αρχίσει μια σχέση μαζί της.

Ο Γιώργος μετά το χωρισμό του από την Ελένη πίστεψε πως τα προβλήματα του τελείωσαν. Η Κατερίνα συχνά ερχόταν στο σπίτι του και τον βοηθούσε στις δουλειές. Μετά όμως από λίγους μήνες, η Κατερίνα που τόσο τον βοηθούσε πριν, τώρα αρνιόταν να κάνει οποιαδήποτε δουλειά. Πάλι είχε φορτωθεί όλες τις δυσκολίες του σπιτιού ο Γιώργος. Παρόλο που άλλαξε σύντροφο, δεν είχε ξεκαθαρίσει ορισμένα προσωπικά του όρια: Δεν ήταν πρόθυμος να μάθει να υποστηρίζει τα δικαιώματα του. Μοιραία λοιπόν, αφού αυτή την εσωτερική δυσκολία δεν την είχε ξεπεράσει, ξανά-σκόνταψε επάνω της στον επόμενο σύντροφο.

Ο Γιώργος είχε μάθει να παίζει το ρόλο του Σωτήρα. Διάλεξε την Ελένη γιατί ο δικός της ρόλος προσφερότανε για το σενάριο του. Έφτασε όμως κάποια μέρα που ο Γιώργος  δεν άντεχε άλλο να είναι παραφορτωμένος από υποχρεώσεις. Πίστεψε λοιπόν ότι με την Κατερίνα θα έλυνε το πρόβλημα του, μια κι εκείνη αρχικά μοιραζότανε τις δουλειές του σπιτιού μαζί του. Το πρόβλημα θα είχε λυθεί αν με το χωρισμό του από την Ελένη, ο Γιώργος είχε σταματήσει να παίζει το ρόλο του Σωτήρα. Όμως ο Γιώργος συνέχισε το ρόλο του και σιγά - σιγά δίδαξε την Κατερίνα να μην σκέφτεται τις ανάγκες του. Έτσι, ενώ άλλαξε σύντροφο, το βασικό μοτίβο του Σωτήρα, είχε παραμείνει αναλλοίωτο και τον οδήγησε στο ίδιο αδιέξοδο.

«Αν δεν ήσουν εσύ», ένα άλλο συνηθισμένο παιχνίδι που παίζεται ανάμεσα σε συζύγους.

Η Μαίρη παραπονιόταν ότι ο άνδρας της, της περιόριζε τις κοινωνικές δραστηριότητές της σε τέτοιο βαθμό, που δεν είχε μάθει ποτέ να χορεύει. Αλλάζοντας τη στάση της απέναντι του, εκείνος έπαψε να είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του κι άρχισε να γίνεται περισσότερο διαλλακτικός. Έτσι η Μαίρη ήταν ελεύθερη να επεκτείνει τις δραστηριότητές της. Γράφτηκε σε μια σχολή για να πάρει μαθήματα χορού και τότε ανακάλυψε ότι έτρεφε ένα θανάσιμο φόβο για τις πίστες χορού. Έτσι, εγκατέλειψε το σχέδιο της.

Η ατυχής αυτή περιπέτεια, μαζί με άλλες παρόμοιες, αποκάλυψαν ορισμένες σημαντικές πλευρές της δομής του γάμου της. Ανάμεσα σε πολλούς υποψήφιους, εκείνη είχε διαλέξει για σύζυγο ένα καταπιεστικό άντρα. Έτσι, βρέθηκε στη θέση όπου μπορούσε να παραπονιέται ότι θα έκανε ένα σωρό πράγματα «αν δεν ήταν εκείνος». Πολλές από τις φίλες της είχαν επίσης καταπιεστικούς συζύγους και όταν συναντιόνταν για καφέ το πρωί, περνούσαν πολλές ώρες παίζοντας «Αν δεν ήταν εκείνος».

Όπως αποδείχτηκε ωστόσο, αντίθετα με τα παράπονα της, ο άντρας της, της πρόσφερε μια πολύ σημαντική υπηρεσία, απαγορεύοντάς της να κάνει κάτι που φοβόταν πολύ και μάλιστα εμποδίζοντάς την να συνειδητοποιήσει τους φόβους της. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που το παιδί (μέσα της) είχε πολύ πονηρά διαλέξει ένα τέτοιο σύζυγο.

Οι απαγορεύσεις του και τα παράπονά της οδηγούσαν συχνά σε καυγάδες, με αποτέλεσμα η σεξουαλική ζωή τους να είναι προβληματική. Και λόγω των ενοχών που εκείνος ένιωθε, της πρόσφερε συχνά δώρα, πράγμα που διαφορετικά μπορεί να μην έκανε. Οπωσδήποτε, όταν της έδωσε περισσότερη ελευθερία, τα δώρα μειώθηκαν. Εκείνη και ο άντρας της είχαν ελάχιστα κοινά εκτός από τα προβλήματα του σπιτιού και από τα παιδιά τους και έτσι οι καβγάδες τους εθεωρούντο σημαντικά συμβάντα και μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις συζητούσαν ουσιαστικά. 

Το Στρίμωγμα σαν φραγμός για την οικειότητα

Το στρίμωγμα δείχνει πιο καθαρά από τα περισσότερα παιχνίδια την χειριστική διάσταση τους και τη λειτουργία τους σαν φραγμός για την οικειότητα.

Η Ελένη προτείνει στον άντρα της να πάνε κινηματογράφο. Ο Δημήτρης συμφωνεί. Η Ελένη κάνει ένα «ασυνείδητο» λάθος. Αναφέρει με αρκετή φυσικότητα κατά τη διάρκεια της συζήτησης ότι το σπίτι χρειάζεται βάψιμο. Αυτό είναι ένα δαπανηρό σχέδιο κι εκείνος πρόσφατα της είχε πει ότι τα οικονομικά τους δεν πάνε καλά. Της είχε μάλιστα ζητήσει να μην τον φέρει σε δύσκολη θέση, προτείνοντας να κάνουν κάποιο ασυνήθιστο έξοδο, τουλάχιστον όχι μέχρι τον επόμενο μήνα. Αυτή λοιπόν είναι πολύ κακή στιγμή για να αναφερθεί στην κατάσταση του σπιτιού και ο Δημήτρης αντιδρά αρνητικά.

Η Ελένη προσβάλλεται και λέει ότι αν έχει πάλι τα νεύρα του, δεν θα πάει κινηματογράφο μαζί του. Να πάει μόνος του. Εκείνος λέει ότι αν έτσι αισθάνεται, τότε και βέβαια θα πάει μόνος του.

Ο Δημήτρης πηγαίνει στον κινηματογράφο (ή βγαίνει με τους φίλους του), αφήνοντας την Ελένη μόνη της, με τις πληγές της.

Υπάρχουν σημαντικά σημεία στο παιχνίδι αυτό:

α) Η Ελένη ξέρει πολύ καλά από προηγούμενη εμπειρία ότι δεν πρέπει να παίρνει τα νεύρα του σοβαρά. Εκείνο που πραγματικά θέλει, είναι να του δείξει ότι αναγνωρίζει τον αγώνα που κάνει για να κερδίσει το ψωμί τους. Τότε θα μπορούσαν να πάνε στον κινηματογράφο μαζί. Αλλά εκείνη αρνείται να παίξει κι εκείνος αισθάνεται απογοητευμένος. Φεύγει γεμάτος απογοήτευση και πικρία, ενώ εκείνη μένει στο σπίτι, δείχνοντας δυστυχισμένη αλλά νιώθοντας βαθιά μέσα της ένα μυστικό θρίαμβο.

β) Ο Δημήτρης ξέρει πολύ καλά από προηγούμενη εμπειρία ότι δεν πρέπει να παίρνει την αντίδραση της σοβαρά. Εκείνο που πραγματικά θέλει, είναι να την κανακέψει και να της φερθεί τρυφερά, για να ξεχάσει το θυμό της. Τότε θα μπορούσαν να φύγουν μαζί περιχαρείς. Αλλά αρνείται να παίξει, ξέροντας ότι δεν είναι ειλικρινής. Ξέρει ότι εκείνη θέλει να την καλοπιάσει, αλλά παριστάνει ότι δεν το ξέρει. Φεύγει από το σπίτι νιώθοντας κεφάτος και ανακουφισμένος, αλλά παριστάνοντας αδικημένο. Εκείνη μένει πίσω νιώθοντας απογοητευμένη και πικραμένη.

Σε καθεμιά από τις περιπτώσεις αυτές η θέση του νικητή είναι, από την οπτική γωνία του αφελούς, άμεμπτη. Το μόνο που έκανε, είναι να πάρει τα λόγια του άλλου κατά γράμμα.

Το πιο προφανές κέρδος κατά τον Berne είναι το εξωτερικό ψυχολογικό. Και οι δυο βρίσκουν τις ταινίες σεξουαλικά διεγερτικές και είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο ότι όταν επιστρέψουν από τον κινηματογράφο θα κάνουν έρωτα. Έτσι, όποιος από τους δύο θέλει να αποφύγει την οικειότητα στήνει το παιχνίδι. Ο «αδικημένος» φυσικά έχει κάθε λόγο να μην θέλει να κάνει έρωτα στην «κατάσταση που βρίσκεται» και εκείνος που βρέθηκε στριμωγμένος στη γωνία, δεν έχει άλλη διέξοδο.

H «ψυχρή» γυναίκα και το ψυχολογικό παιχνίδι της ερωτικής απομάκρυνσης

Σύμφωνα μ' αυτό το παιχνίδι, ο σύζυγος εκδηλώνει ερωτική διάθεση στη γυναίκα του κι εκείνη αρνείται. Μετά από επαναλαμβανόμενες προσπάθειες, του λέει ότι όλοι οι άντρες είναι κτήνη, ότι δεν την αγαπάει πραγματικά ή ότι δεν την αγαπάει γι' αυτό που είναι, αλλά τον ενδιαφέρει μόνο το σεξ. Εκείνος απομακρύνεται για λίγο, μετά προσπαθεί πάλι με το ίδιο αποτέλεσμα.

Τελικά παραιτείται καθώς οι βδομάδες ή οι μήνες περνούν, η σύζυγος γίνεται όλο και πιο άνετη στη συμπεριφορά της και μερικές φορές λιγάκι «απρόσεκτη». Διασχίζει την κρεβατοκάμαρα μισοντυμένη ή ξεχνά την πετσέτα της όταν κάνει μπάνιο έτσι που αναγκάζεται εκείνος να της την φέρει. Αν παίζει… σκληρό παιχνίδι, μπορεί να φλερτάρει μ' άλλους άντρες. Τελικά, εκείνος ανταποκρίνεται στις προκλήσεις αυτές και προσπαθεί πάλι. Και πάλι τον διώχνει. Αυτή τη φορά ο σύζυγος αποφασίζει ότι δεν θα ξαναπροσπαθήσει πια, ότι θα πρέπει να μάθουν να ζουν χωρίς σεξ.

Περνούν μερικοί μήνες. Εκείνος αντιστέκεται στις μισόγυμνες εμφανίσεις της. Εκείνη γίνεται όλο και πιο προκλητική, αλλά εκείνος εξακολουθεί να αντιστέκεται. Και τότε ένα βράδυ τον πλησιάζει και τον φιλά. Στην αρχή εκείνος δεν ανταποκρίνεται, καθώς θυμάται την απόφαση του, αλλά γρήγορα αρχίζει να ξυπνά η φύση μέσα του μετά την μεγάλη αποχή. Γίνεται όλο και πιο τολμηρός. Στο κρίσιμο σημείο η σύζυγος κάνει πίσω και φωνάζει: «Βλέπεις τι σου έλεγα, όλοι οι άντρες είναι κτήνη! Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν λίγη τρυφερότητα, αλλά εσύ ενδιαφέρεσαι μόνο για το σεξ». Μετά από αυτό ακολουθεί μια παρτίδα «Σαματάς».

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι παρά τις διαμαρτυρίες τους ο σύζυγος συνήθως φοβάται τη σεξουαλική οικειότητα όσο και η γυναίκα του και έχει προσεκτικά επιλέξει το έτερο του ήμισυ, έτσι που να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο να εξαντλήσει την προβληματική σεξουαλική του ικανότητα, για την οποία μπορεί τώρα να κατηγορήσει εκείνη.

«Τι θα φάμε απόψε;» ή θέλω να στα ψάλω.

Μετά το γάμο και μετά το μήνα του μέλιτος το ζευγάρι νοικοκυρεύεται. Ο Mr. Κτήνος έρχεται στο σπίτι με την ανάγκη να θυμώσει και να τα ψάλει στη γυναίκα του. Πάει λοιπόν στην κουζίνα και μουγκρίζει:

-Τι θα φάμε απόψε;

-Κρέας με αρακά απαντάει η γυναίκα του.

-Ωχ! αυτό έφαγα το μεσημέρι. Δεν μπορούσες να μαγειρέψεις κάτι άλλο;

Είχα φίλους ένα ζευγάρι, που έπαιζαν συχνά αυτό το βασικό παιχνίδι. Ο άντρας μόλις έμπαινε στο σπίτι, άρχιζε να τριγυρίζει παντού ζητώντας αφορμή για να γκρινιάσει.

Κάποια στιγμή η σύζυγος έφτιαξε ένα κατάλογο μ' όλες τις ατέλειες του σπιτιού. Όταν ήρθε, του είπε:

«Δεν χρειάζεται να ψάξεις σ' όλο το σπίτι για να θυμώσεις. Να, διάλεξε για ποιο απ' αυτά προτιμάς να με κατσαδιάσεις».

Το παιχνίδι βέβαια χάλασε, χάλασε κι ο γάμος. Εκείνος άρχισε να απομακρύνεται όταν η γυναίκα του έπαψε να δέχεται βρισιές και εξευτελισμούς.

«Τι έχεις αγάπη μου;» ή πως να προκαλέσω το θυμό σου.

Εκείνη: Τι έχεις, αγάπη μου;

Εκείνος: Δεν έχω τίποτα, αγάπη μου.

Εκείνη: Πως, κάτι έχεις. Αλλιώς δεν θα καθόσουν εκεί πέρα μ' αυτά τα μούτρα.

Εκείνος: Δεν έχω τίποτα. Σκέπτομαι το γραφείο.

Εκείνη: Τότε, αφού δεν έχεις τίποτα, τι έγινε και δεν έπλυνες τα πιάτα; Τι σου φταίει και κάθεσαι έτσι εκεί πέρα;

Εκείνος: Ε, αφού θες να μάθεις τι φταίει, να σου το πω. Φταις εσύ που όλο γκρινιάζεις «Τι έχεις αγάπη μου».

Στο σύστημα «Τι έχεις αγάπη μου», όταν εκείνος δεν είναι ευχαριστημένος, εκείνη ή φοβάται ή θυμώνει.

Αν φοβηθεί, θα δοκιμάσει να τον βοηθήσει, σαν προστάτης, με την ερώτηση, «Τι έχεις αγάπη μου;». Έτσι αυτός αντί για μελαγχολία, θα νιώσει θυμό. Κι αυτή, αντί για το φόβο της εγκατάλειψης, θα αισθανθεί μνησικακία και ταπείνωση και θα πει μέσα της: «τι παράλογος που είναι!». Αν εκείνη θυμώσει, θα δοκιμάσει να τον καταφέρει ν' αλλάξει συμπεριφορά και θα τον βασανίζει με την ίδια ερώτηση. «Τι έχεις αγάπη μου».

Μέσα σ' αυτό το σύστημα, δεν επιτρέπεται στον άντρα να παίξει το θύμα (να νιώσει λύπη, κατάθλιψη, διάθεση αυτοκτονίας) αλλά με την επανάληψη παρόμοιων συναλλαγών, γίνεται οργισμένος βασανιστής και παίρνει η σύζυγος τη θέση του θύματος. Παρεμβάλλονται κι άλλα συναισθήματα, έστω κι αν το παιχνίδι μένει το ίδιο. Το σίγουρο είναι η άρνηση αποδοχής. Ο ένας απ' το ζευγάρι δεν επιτρέπει στον άλλο να νιώσει άσχημα.

Τα ψυχολογικά παιχνίδια σταματούν όταν οι άνθρωποι παύουν να υποτιμούν τους άλλους. Χρειάζεται θάρρος για να ζήσεις την ελευθερία που δίνει η αυτονομία, θάρρος για να δεχτείς την οικειότητα και την άμεση επαφή με τους άλλους, θάρρος για να υποστηρίξεις μια δυσάρεστη αλήθεια, θάρρος για να διαλέξεις την αυθεντικότητα και όχι την επιδοκιμασία, θάρρος για να είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που πραγματικά είσαι.